براستی اگر لطف خدا نبود و اگر پناه او نبود تا من بر آن تکیه زنم چه می کردم.
نمیدانم دلیل دوت داشتنم چیست و دلیل دلبستگیهایم از کجاست.
سردر گم در این دنیا آمده ام...
با اشک خود پا به عرصه وجود نهادم...
با شکست و پیروزی زیستم...
وبا گریه و اندوه دیگران بدرقه دیار باقی میشوم.
میبینید چقدر ضعیف و ناتوان در برابر قدرت لایزال الهی هستیم؟
حتی قدرت گریستن بر مردن خود را نیز نداریم.
ره آوردم از این زندگی چه بود؟
چه کردم؟
کدامین خدا را بنده بوده ام؟
کدامین معبود را عبادت کرده ام؟
کدامین دین را مومن بوده ام؟
کدامین لیلی را مجنون بوده ام؟
کدامین ندا را لبیک گفته ام؟
کدامین گناه را توبه نموده ام؟
کدامین نعمت را شاکر بوده ام؟
کدامین خلق را یاری نموده ام؟
کدامین هوس را رام کرده ام؟
کدامین رنج را صبر گمارده ام؟
کدامین حریم را نشکسته ام؟
کدامین؟؟؟
با این همه معصیت در محضر خدا،خدا چه کرد؟
خدا یا همه میگویند بنده عاشق خدای خود میشود.
پس چرا تو عاشق منی؟پس چرا رسم عاشقی دگرگون شده است؟
بارالها: هر چه من بد کردم ،تو خوبی کردی...
هر چه من خطا کردم ،تو عفو کردی...
هر چه من گناه کردم،تو چشم پوشی کردی...
هر چه من غفلت کردم ،تو توجه کردی...
هر چه من کفر ورزیدم،تو رحمت کردی...
هر چه من بی قراری کردم،تو آرامش عطا کردی...
هر چه من فاصله گرفتم،تو نزدیکتر شدی...
و هر چه من بندگی نکردم،تو خدایی کردی...
خدایا شرمسارم...مراببخش
خدایا ببین بالهایم زخمی است...
خدایا گناهانم همچون تیری بر بال یک پرنده او را از پرواز باز داشته اند...
دگر توان پرواز ندارم...
خدایا بال مرا مرحمی نه تا دوباره آمده ای پرواز شوم
دری بگشا میخواهم باز آیم
به سوی تو ...میخواهم عاشقت شوم
میخواهم در آسمان امن تو بال به پرواز بگشایم
خدایا فرصتی ده تا از این قفس تن بگریزم و بگذرم...
سراسر روح شوم در هوایت ای خدای من...
((فلانی! بیا عاشقی را رعایت کنیم))
